„Biały, biały dzień” (2019) – reż. Hlynur Pálmason
Subiektywny Dziennik Filmowy. Kino skandynawskie zawsze kojarzy mi się z mrocznymi, surowymi klimatami. Dlatego niechętnie po nie sięgam, szczególnie po dramaty. Ale tym razem jednak podjęłam wyzwanie i obejrzałam film z 2019 roku „Biały, biały dzień”, który wyreżyserował Hlynur Pálmason. Film nie tak dawno miał swoją premierę w kinach (marzec 2020), a już można go obejrzeć na platformie HBO GO.
Ingimundur próbuje podnieść się po tragicznej śmierci ukochanej żony. Teoretycznie wszystko jest w porządku. Remontuje dom, zajmuje się wnuczką, chodzi na terapię. Jest wycofany, małomówny, unika większych spotkań towarzyskich. Pozornie uporządkowany świat Ingimundura w jednej chwili legł w gruzach, gdy dowiaduje się, że jego żona miała romans. Od tego momentu zaczyna żyć tylko i wyłącznie myślą o zdradzie. Odnajduje kochanka swojej żony i decyduje się na ostateczny krok, nie patrząc na konsekwencje.
Film trudny do obejrzenia. Akcja rozgrywa się w niuansach, pojedynczych słowach, pojedynczych rozmów odbywających się między bohaterami. A w to wszystko wplecione w piękne, surowe islandzkie krajobrazy. Zarówno bohaterowie jak i natura współgrają razem, koegzystują ze sobą. Zimne, bez emocji, wyważone, chłodne. A z drugiej strony czuć wzrastające napięcie z obu stron. Nie tylko natura może nas zaskoczyć nagłą, nieoczekiwaną zmianą. Także my – żyjąc w silnym napięciu, które narasta coraz bardziej – możemy w pewnym momencie wybuchnąć. Film nie daje gotowych rozwiązań, nie odpowiada też na to jak poradzić sobie z nieoczekiwaną stratą. To film, który pokazuje nam jak trudno jest poradzić sobie z samym sobą. Jak trudno uporać się z traumą. I zadaje pytanie, czy jest to w ogóle możliwe? Świetna gra głównego bohatera, w którego wciela się Ingvar Sigurðsson. Czy polecam film? Hm trudno powiedzieć. W skali 10 punktowej, dałabym mu 6.
Pozdrawiam
Gosia Stanek