Filmowe podsumowanie – kwiecień 2021
Kiedyś były czasy, że potrafiłam obejrzeć nawet dwa filmy dziennie. Potem zaczął się czas pracy na etacie, korporacja itp. i czasu zaczęło brakować. Czasem nawet nie obejrzałam żadnego filmu przez miesiąc. I tak lata zleciały. Dopiero od 2019 roku zaczęłam nadrabiać powoli filmy. Ale niestety nieobejrzanych produkcji namnożyło się tyle, że nie wiadomo za co się zabrać.
Postanowiłam od kwietnia tego roku wrócić do częstego oglądania filmów. Postanowiłam też, że dla swojej ciekawości i nie tylko, będę notować co oglądałam.
Dziś pierwsze zestawienie. Jak wyglądał kwiecień? Cóż nie od samego początku notowałam co obejrzałam, ale część filmów udało mi się odtworzyć. To co zapamiętałam prezentuję poniżej (w kolejności alfabetycznej):
- „120 uderzeń serca” Robin Campillo (2017, Francja) – (5/7)
Lata 90. Fala AIDS uderza we Francji. Młodzi aktywiści z paryskiego oddziału ACT UP walczą z Państwem i koncernami farmaceutycznymi o dostęp do nowoczesnych leków i badań.
- „Climax” Gaspar Noe (2018, Francja) (3/7) – na blogu mini-recenzja
3. „Connected” Milton Kremer (2021, Argentyna) – Dokument (4/7)
Film jest zapisem przygotowań do koncertu w Operze Teatro Colón w Buenos Aires. Nic w tym nie byłoby dziwnego, gdyby nie to, że na scenie zagrają DJ Hernán Cattáneo – argentyńczyk znany z tworzenia nowatorskiej muzyki house – oraz orkiestra symfoniczna. A w repertuarze znajdą się utwory m.in. Moby’ego, Depeche Mode.
- „Control” Anton Corbijn (2007, USA-Wielka Brytania-Japonia-Australia) (5/7) – recenzja na blogu pojawi się na dniach.
- „Dumni i wściekli” Matthew Warchus (2014, Francja-Wielka Brytania) – (5/7)
Fajny, ciepły z angielskim humorem film o gejach i lesbijkach pomagających finansowo i nie tylko górnikom podczas strajków, które były reakcją na rządy Margaret Thatcher i jej postępowaniu wobec tej grupy zawodowej. Film powstał na faktach autentycznych.
- „Manifesto” Julian Rosefeldt (2015, Niemcy) – A/7
Ale o co chodzi? Ten film wzbudził we mnie skrajne reakcje. Chęć wyłączenia go po zaledwie 10 minutach, ale i też chęć obejrzenia go do końca. Z jednej strony Cate Blanchett wcielająca się w 13 różnych postaci. Z drugiej strony wypowiadane przez nią fragmenty słynnych artystycznych manifestów. Po 10 minutach można mieć już dość.
- „ Mr Gaga” Tomer Heymann (2015, Niemcy-Holandia, Szwecja-Izrael) – Dokument – (4/7)
Film opowiada o genialnym choreografie Ohadzie Naharinie, wieloletnim szefie najsłynniejszego zespołu tańca współczesnego z Izraela – Batsheva Dance Company. Reżyser towarzyszył artyście przez 8 lat. Dzięki dokumentowi możemy przybliżyć sobie twórczość Ohada, jego styl pracy, relacje z ludźmi, jego osiągnięcia i dążenia. Wszystko fajnie, ale dla mnie ten film to taka „laurka” dla głównego bohatera.
- „Odyseja” Jérôme Salle (2016, Francja) – (3/7)
Biografia nurka, filmowca, odkrywcy. Jacques Cousteau o nim mowa. Niestety film nudny, przewidywalny. Słabo wykorzystany temat.
- „Szalone noce z Emily” Madeleine Olnek (2018, USA) – (4/7)
Ciekawie i zabawnie pokazana biografia poetki Emily Dickinson.
- „W ukryciu” Jan Kidawa-Błoński (2013, Polska) – (4/7)
Mam problem z tym filmem. Z jednej strony to mocne, ciężkie kino. A z drugiej takie trochę pomieszanie tematów, wojna, ukrywanie żydów, relacja między dwoma kobietami.
- „Za jakie grzechy, dobry Boże” Philippe de Chauveron (2014, Francja) (4/7) – na blogu recenzja
12. „Życie Adeli: Rozdział 1 i 2” Abdellatif Kechiche (2013, Francja) – (6/7)
W poszukiwaniu siebie, zrozumienia, miłości.
Punktacja: skala od 1 do 7. 1 – zły, 2 – słaby, 3 – może być, 4 – dobry, 5 – bardzo dobry, 6 – świetny, 7-wybitny, A – ale o co chodzi?.